ARARAT 5137m (21/08/2005 – 31/08/2005)Το παρακάτω κείμενο έχει ημερολογιακό χαρακτήρα από την εκδρομή - αποστολή που έγινε τον Αύγουστο του 2005 στο όρος Ararat (5137m.). Εκτός από την απλή παράθεση των γεγονότων όπως εξελίχθηκαν θα προσπαθήσω να περιγράψω τα συναισθήματα της προσπάθειας για την επίτευξη του στόχου καθώς και όλες εκείνες τις εικόνες που έζησα εκείνες τις μέρες, αλλά και διάφορες πληροφορίες για το βουνό και τις περιοχές που επισκεφτήκα γιατί μπορεί κάποιος φίλος να θέλει να το επαναλάβει. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα και τα γεγονότα με την σειρά.
Όλα ξεκίνησαν όταν ψάχνοντας στο διαδίκτυο έπεσα σε μια ανακοίνωση του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών για μια αποστολή που θα διοργάνωνε στο Όρος Αραράτ με στόχο μια βόλτα στην κορυφή του, στα 5137 μέτρα. Όταν πρωτοδιάβασα αυτή την ανακοίνωση σκέφτηκα τι τυχεροί που είναι όσοι καταφέρουν ωα συμμετάσχουν σε αυτό το ταξίδι. Μετά την πάροδο μερικών λεπτών μου ήρθε στο μυαλό η ρήση που χρησιμοποιώ σχεδόν καθημερινά στην ζωή μου για να χαμογελάω όταν έχω τις μαύρες μου «στα όνειρα δεν χρειάζεται να είμαστε φειδωλοί, εξάλλου είναι δωρεάν και δεν επιβαρύνουν κανέναν». Αυτή ήταν και η αρχή γιατί στη συνέχεια και σχεδόν ταυτόχρονα βρήκα και την δεύτερη δικαιολογία που χρειαζόμουν ότι, δηλαδή δεν είχα πάει και γαμήλιο ταξίδι. Άρα το μόνο εμπόδιο που έμενε, ήταν να μπορέσω να πείσω και το αφεντικό της οικογένειας (τη γυναίκα μου), γεγονός, που μου πήρε λίγο παραπάνω χρόνο από όσο υπολόγισα. Παρόλα αυτά εγώ πριν αποσπάσω τη συναίνεσή της είχα ήδη στείλει τις δηλώσεις συμμετοχής και πολύ σύντομα άρχισαν οι προετοιμασίες για το δεκαήμερο ταξίδι……
Για φιλολογικούς λόγους σας πληροφορώ ότι το Αραράτ είναι το ψηλότερο βουνό της Τουρκίας. Βρίσκεται 35 χιλιόμετρα από τα τουρκο-ιρανικο-αρμενικά σύνορα, στα βάθη της ανατολικής Τουρκίας. Έχει υψόμετρο 5137 μέτρα και είναι ηφαιστειακό βουνό, όπου πάνω από τα 4600 μέτρα έχει παγετώνα ο οποίος καλύπτει 45 τετρ.χλμ..
Η περιοχή του Αραράτ έχει διαρκή και σημαντική παρουσία στην Ιστορία. Αρχικά την βρίσκουμε από την αναφορά της στη Παλαιά Διαθήκη, με τη κιβωτό του Νώε στον Κατακλυσμό, αργότερα αποτέλεσε κέντρο συγκρούσεων και σύνορο επαφής αρχαίων πολιτισμών που αναπτύχθηκαν γύρω του. Το βουνό ήταν κλειστό στους επισκέπτες μέχρι τα τελευταία χρόνια, αφού αποτελούσε χώρο δράσης των αυτονομιστικών κουρδικών κινημάτων και πεδίο σύγκρουσης τους με τον Τουρκικό στρατό. Η παρουσία του στρατού είναι εντονότατη στη περιοχή μέχρι σήμερα, αν και οι ένοπλες συγκρούσεις έχουν περιοριστεί και γενικά θεωρείται μια αρκετά ασφαλής περιοχή. Κατά την επίσημη άποψη, ο στρατός παραμένει στη περιοχή για να εμποδίζει τη διακίνηση ναρκωτικών και όπλων από το Αφγανιστάν προς τα δυτικά παράλια της Τουρκίας και την Ευρώπη, αλλά μάλλον η παρουσία τους εκεί είναι για να ασκεί μια πίεση στους κούρδους.
Η περιοχή του Αραράτ έχει διαρκή και σημαντική παρουσία στην Ιστορία. Αρχικά την βρίσκουμε από την αναφορά της στη Παλαιά Διαθήκη, με τη κιβωτό του Νώε στον Κατακλυσμό, αργότερα αποτέλεσε κέντρο συγκρούσεων και σύνορο επαφής αρχαίων πολιτισμών που αναπτύχθηκαν γύρω του. Το βουνό ήταν κλειστό στους επισκέπτες μέχρι τα τελευταία χρόνια, αφού αποτελούσε χώρο δράσης των αυτονομιστικών κουρδικών κινημάτων και πεδίο σύγκρουσης τους με τον Τουρκικό στρατό. Η παρουσία του στρατού είναι εντονότατη στη περιοχή μέχρι σήμερα, αν και οι ένοπλες συγκρούσεις έχουν περιοριστεί και γενικά θεωρείται μια αρκετά ασφαλής περιοχή. Κατά την επίσημη άποψη, ο στρατός παραμένει στη περιοχή για να εμποδίζει τη διακίνηση ναρκωτικών και όπλων από το Αφγανιστάν προς τα δυτικά παράλια της Τουρκίας και την Ευρώπη, αλλά μάλλον η παρουσία τους εκεί είναι για να ασκεί μια πίεση στους κούρδους.21 Αυγούστου με πτήση περίπου 2 ωρών βρεθήκα μαζί με την υπόλποπη ομάδα στην Κωνσταντινούπολη
όπου και διανυκτερεύσαμε σε ξενοδοχείο.
όπου και διανυκτερεύσαμε σε ξενοδοχείο.
22 Αυγούστου με εσωτερική πτήση των τουρκικών αερογραμμών, διάρκειας 2.5 ωρών περίπου, βρεθήκαμε στη ΒΔ πλευρά της Τουρκίας και σε απόσταση 1644 Km μακριά από την Κωνσταντινούπολη, στην πόλη Van. H Van πήρε το όνομα της από την ομώνυμη λίμνη. Η ώρα άφιξής μας ήταν περίπου 11 π.μ. Εκεί συναντήσαμε τον συνοδό μας για τις υπόλοιπες μέρες τον Γκιοξού και επιβιβαστήκαμε σε δυο Βανάκια Transit (της κακιάς ώρας), αφού πρώτα τα φορτώσαμε κυριολεκτικά σαν μουλάρια με τις ατελείωτες αποσκευές μας. Ο Γκιοξού μάζεψε τα διαβατήρια όλων μας, για να είναι εύκαιρα στα σημεία ελέγχου που θα συναντούσαμε στην πορεία μας, (όπως διαπιστώσαμε αργότερα) και ξεκινήσαμε το οδικό μας ταξίδι και την πάλη με τους άθλιους δρόμους.
Mέσα στο αυτοκίνητο οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν και όλες είχαν σαν θέμα τους τι άλλο το βουνό. Με την συζήτηση καταλήξαμε ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με το νερό που θα χρησιμοποιήσουμε τις επόμενες μέρες γιατί οι πληροφορίες μας, μας έλεγαν για έντονα εντερικά προβλήματα που αντιμετώπισαν οι ορειβάτες της προηγούμενης αποστολής από την Ελλάδα. Έτσι συμφωνήσαμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο εμφιαλωμένο νερό τις ημέρες που θα βρισκόμαστε στο βουνό. Να αποφύγουμε τις σαλάτες και τα φρούτα που θα είχαν πλυθεί με νερό βρύσης και θα ήταν πιθανότατα καταστροφικά για τα στομάχια μας.
Καθώς η ώρα περνούσε, είχαμε ήδη κάνει μια διαδρομή περίπου 3 ωρών, και έχοντας περάσει από αρκετά πολύ μικρά χωριουδάκια με πλίθινα ή χωμάτινα σπιτάκια άρχισε σιγά να εμφανίζεται ο ορεινός όγκος του Αραράτ. Ήταν πράγματι επιβλητικός. Παρότι η ατμόσφαιρα γύρω από την κορυφή του βουνού ήταν αρκετά νεφελώδης, μπορούσε κανείς να διακρίνει την κορυφή του με τον χαρακτηριστικό παγετώνα. Επίσης δίπλα από τον κεντρικό ορεινό όγκο φαινόταν και το μικρό Αραράτ ή Μασίς, το οποίο σε σύγκριση με το Αραράτ δείχνει αρκετά μικρότερο αλλά το υψόμετρο του πλησιάζει τα 4000 μέτρα. Από τη στιγμή που άρχισε να φαίνεται το Αραράτ μέχρι το Dogubayazit (Ντοκούμαγιαζιτ), το μέρος που θα καταλύαμε, ήταν ακόμα μισή ώρα δρόμος. 
Το Dogubayazit βρίσκεται σε υψόμετρο 1950 μέτρα και ο πληθυσμός του είναι 40000 κάτοικοι. Η πλειονότητα των κατοίκων είναι Κούρδοι και είναι έντονη η παρουσία μεγάλου αριθμού Τούρκων στρατιωτών.
Το Dogubayazit βρίσκεται σε υψόμετρο 1950 μέτρα και ο πληθυσμός του είναι 40000 κάτοικοι. Η πλειονότητα των κατοίκων είναι Κούρδοι και είναι έντονη η παρουσία μεγάλου αριθμού Τούρκων στρατιωτών.Kατά τις 4. 30 μ.μ. φτάσαμε τελικά στο Dogubayazit και πήγαμε στο πέντε αστέρων ξενοδοχείο SI MER, το οποίο για τα ελληνικά ή ευρωπαϊκά δεδομένα αντιστοιχούσε μάλλον στην κλίμακα της β΄ κατηγορίας ξενοδοχείων. Τέλος πάντων για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το περίμενα πολύ χειρότερο το κατάλυμα, απλά μου έκαναν εντύπωση τα 5 αστέρια του. Μια μικρή βόλτα – επιδρομή σε τοπικό super market μας εφοδιάσε με 12 λίτρα εμφιαλωμένο νερό, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουμε τις επόμενες μέρες στο βουνό.
23 Αυγούστου: Η μέρα ξεκίνησε με ένα καλό πρωινό στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου με απίστευτη θέα το βουνό. Σε λίγο έχουμε φορτώσει τα πράγματα μας στο φορτηγό που μας περιμένει στην αυλή του ξενοδοχείου και στοιβαγμένο ένας πάνω στο άλλο πηγαίνουμε κατευθείαν στο τοπικό στρατόπεδο για έλεγχο των διαβατηρίων και γενικότερα ένα οπτικό έλεγχο από τον Τούρκο αξιωματικό έτσι ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε προς τα ριζά του βουνού. Καθώς έχουμε πλέον μπει σε κακοτράχαλο χωματόδρομο συναντάμε κουρδικά σπιτάκια φτιαγμένα από τσιμεντόλιθους και στοιβαγμένους δίπλα τεράστιους όγκους κοπριάς που προφανώς χρησιμεύει για θέρμανση τους κρύους χειμώνες.
Μετά από 1 περίπου ώρα διαδρομής το φορτηγό σταματάει και μας λένε ότι ήδη βρισκόμαστε στα 2500 μέτρα και από εκεί και πέρα θα συνεχίσουμε με τα πόδια μέχρι τα 3200 μέτρα όπου και θα γίνει η πρώτη κατασκήνωση στο βουνό. Αφού φορτώθηκαν τα μουλάρια με τα πράγματα μας, φορέσαμε τα καπελάκια μας και βουρ προς το θηρίο…… 
Το Αραράτ είναι ηφαίστειο και η τελευταία του έκρηξη ήταν τον Ιούλιο του 1840. Όλη η περιοχή έχει τα χαρακτηριστικά της στέπας, αφού κάθε είδος δασικής ή θαμνώδους βλάστησης σπανίζει, ενώ τα σύννεφα σκόνης σε συνοδεύουν σε κάθε σου κίνηση. Το περπάτημα μας αρχίζει με πολύ αργό και σταθερό ρυθμό, κάθε μισή ώρα γίνετε στάση για λίγη ξεκούραση και μια γουλιά νερό και τσουπ (μετά από κάποιες ώρες) εμφανίζεται τα πρώτα ίχνη στο που θα στηθεί η πρώτη κατασκήνωση βάσης στα 3200.
Το Αραράτ είναι ηφαίστειο και η τελευταία του έκρηξη ήταν τον Ιούλιο του 1840. Όλη η περιοχή έχει τα χαρακτηριστικά της στέπας, αφού κάθε είδος δασικής ή θαμνώδους βλάστησης σπανίζει, ενώ τα σύννεφα σκόνης σε συνοδεύουν σε κάθε σου κίνηση. Το περπάτημα μας αρχίζει με πολύ αργό και σταθερό ρυθμό, κάθε μισή ώρα γίνετε στάση για λίγη ξεκούραση και μια γουλιά νερό και τσουπ (μετά από κάποιες ώρες) εμφανίζεται τα πρώτα ίχνη στο που θα στηθεί η πρώτη κατασκήνωση βάσης στα 3200.
Aφού στήσαμε τις σκηνές μας, αρχίσαμε να πίνουμε τσάι για την αναπλήρωση των χαμένων υγρών περιμένοντας το κούρδο μάγειρα μας να κάνει το θα του και να σβήσουμε την πείνα μας, η οποία ήταν αρκετά μεγάλη θα έλεγα. Το μενού έλεγε σούπα με ρυζάκι και ψωμί. Απλό αλλά εκείνη την ώρα μου φάνηκε εξαιρετικό ίσως και πιο νόστιμη σούπα που έχω φάει. Με κουβέντα και ρεμβάζοντας το βουνό άρχισε σιγά, σιγά να σουρουπώνει, η θερμοκρασία να πέφτει, η κούραση να κάνει την εμφάνιση της και γενικά όλα συνηγορούσαν στο ότι έπρεπε να μπούμε στους υπνόσακους μας για ξεκούραση.
24 Αυγούστου: Η μέρα αυτή ήταν μέρα εγκλιματισμού έγινε δηλαδή μια ανάβαση μέχρι τα 4500 μέτρα παραμονή για λίγη ώρα και επιστροφή στη κατασκήνωση. Η ανάβαση αυτή είναι από τις πιο σημαντικές σε ένα ψηλό βουνό και αυτό γιατί πρέπει να προσαρμόσεις τον οργανισμό σου στο μειωμένο οξυγόνο και στα τυχόν προβλήματα που δημιουργεί αυτό (πονοκέφαλος, ρινορραγία, διάρροια). Σε μερικά μέλη της ομάδας η επίδραση του υψομέτρου ήταν εμφανής.
25 Αυγούστου: Το προηγούμενο βράδυ κύλησε ήσυχα με ύπνο από αρκετά νωρίς. Το ξημέρωμα μας βρήκε αρκετά ξεκούραστους και κεφάτους για την συνέχεια της βόλτας μας. Το σημερινό πρόγραμμα περιέχει ανάβαση πάλη μέχρι 
τα 4200 όπου και θα στήσουμε την 2η κατασκήνωση.
Όπως και οι προηγούμενες μέρες αρχίζουν με ένα καλό πρωινό, αρκετό τσάι και αρκετό κέφι από όλους μας. Μετά από περίπου τέσσερις ώρες βρισκόμαστε σε ένα πλάτωμα στα 4200 και προσπαθούμε πολεμώντας με τον αέρα που είχε αντίθετη άποψη να στήσουμε τις σκηνές μας. Με το που στηθούν οι σκηνές μας το πρώτο πράγμα είναι να ξαπλώσω για τι είχα αρχίσει να αισθάνομαι αρκετά άσχημα. Σε λίγη ώρα είχα αρχίσει να ψήνομαι από τον πυρετό και αγκαλιά με τον καλύτερο φίλο του ορειβάτη το χαρτί υγείας βρίσκομαι κάπου λίγο πιο δίπλα από την κατασκήνωση να προσπαθώ να αδειάσω το στομάχι μου. Εδώ να ανοίξω και μια παρένθεση και να εξηγήσω γιατί ο καλύτερος φίλος του ορειβάτη είναι το χαρτί υγείας; Γιατί πολύ απλά εάν πας στο βουνό χωρίς φαΐ κάποιον θα βρεις να σου δώσει γιατί σίγουρα έχει πάρει παραπανίσιο, εάν πας στο βουνό χωρίς δευτερη μπλούζα σίγουρα θα βρεις κάποιον που έχει πάρει 3, αλλά εάν πας στο βουνό χωρίς χαρτί υγείας είναι σίγουρο ότι θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις πέτρα………
Εκείνο το βράδυ δεν κατάφερα να φάω παρά μόνο δυο μπουκιές ρύζι και λίγο τσάι. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι για την συνέχεια. Οπότε έπεσα για ύπνο για να ξεχάσω και να αναπλάσω και κανένα καινούργιο κύτταρο. Η ομάδα μαζεύτηκε και αποφάσισε να εγερθούμε στις 01:00 το βράδυ έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι για να αρχίσουμε την τελική προσπάθεια της ανάβασης στις 02:00. Εγώ αυτό ούτε που το άκουσα γιατί κοιμόμουνα αλλά ευτυχώς το άγρυπνο μάτι του ‘αφεντικού’ Σισσυς ήταν εκεί. Στις μια το βράδυ πετάγομαι σαν να έχω ελατήριο και αρχίζω να ετοιμάζομαι έχοντας ξεχάσει τον πυρετό και την ταλαιπωρία που είχε δεχτεί το στομάχι μου το προηγούμενο απόγευμα. Ο ύπνος μου έκανε καλό και ήμουν έτοιμος για την τελική προσπάθεια. Καθώς βγαίνω έξω από την σκηνή για να φορέσω τα άρβυλα και να κινηθώ προς το ζεστό τσάι διαπιστώνω ότι έξω από τον υπνόσακο κάνει αρκετό κρύο. Έχει περίπου –3 βαθμούς.
Κατά τις 3 τα ξημερώματα είμαστε όλοι έτοιμοι, με τους φακούς κεφαλής να φωτίζουν και να χαλάν το απέραντο σκοτάδι, για την τελική προσπάθεια. Η ομάδα προχωράει αργά αλλά σταθερά. Μετά από μια περίπου ώρα γίνετε η πρώτη στάση για να πάρουμε μιαν ανάσα και να πιούμε και μια γουλιά νερό. Η ανάβαση μέχρι τα 4600 μέτρα έγινε με αργό και σταθερό ρυθμό, σε αρκετά σημεία περνάμε ανάμεσα από μεγάλα βράχια και πέτρες με αρκετά μεγάλη κλίση. Η ησυχία που επικρατούσε σε συνδυασμό με τον ξάστερο ουρανό έκαναν το τοπίο μαγευτικό. Η θερμοκρασία ήταν τώρα περίπου στους –10 βαθμούς Κελσίου. Σιγά άρχισε να χαράζει και το τοπίο συνεχίζει να γίνετε όλο και πιο όμορφο. Νομίζω πως ήταν η πιο όμορφη ανατολή που έχω δει μέχρι τώρα.
Στις 7:30 τα ξημερώματα είμαστε πλέον στα 4900 μέτρα η μέρα πλέον έχει διαδεχθεί τη νύχτα και έχουμε πλησιάσει στην αρχή του παγετώνα. Τα τελευταία 300 μέτρα του βουνού σκεπάζονται μόνιμα από πάγους, γι΄ αυτό το λόγο όλη η ομάδα θα χρειαστεί να φορέσει crampons στις μπότες μας. Καθώς κάθομαι και παρατηρώ το υπόλοιπο της διαδρομής που έχει απομείνει διαπιστώνω πως η κλίση γίνετε πιο βατή. Αυτό μου δίνει αρκετά μεγάλο κουράγιο για να συνεχίσω και να φτάσω πιο γρήγορα στην ολοκλήρωση του στόχου μου.
Στις 8:10 ο στόχος είχε ολοκληρωθεί και είμαστε στα 5137 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας χαζεύοντας την καταπληκτική θέα από την κορυφή του Αραράτ. 
Το αίσθημα είναι κάτι που μάλλον δεν μπορεί να περιγραφεί και να δοθεί με σαφήνεια. Σίγουρα πάντως είναι χαρά…..ευτυχία…….γέλια…… και ότι άλλο επίθετο μπορεί να βάλει κανείς στο νου του. Ο καιρός στην κορυφή μας έκανε το χατίρι και ήταν ξάστερος και ηλιόλουστος. Έτσι υπήρξε σχετικά αρκετός χρόνος για τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες κορυφής. Όλη αυτή η διαδικασία πρέπει να κράτησε περίπου μισή ώρα. Δυστυχώς τα περιθώρια χρόνου στην κορυφή είναι αρκετά περιορισμένα και δεν υπήρχε λεπτό για χάσιμο. Η κατάβαση έπρεπε να αρχίσει το συντομότερο δυνατό, γιατί σε ένα βουνό ανεξαρτήτου ύψους και δυσκολίας οι καιρικές συνθήκες είναι εξαιρετικά ευμετάβλητες. Και κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι φτάνοντας στην κορυφή έχει πετύχει το μισό του στόχου του, το υπόλοιπο μισό του στόχου ολοκληρώνετε όταν όλοι οι ορειβάτες βρεθούν στην αρχή του βουνού, εκεί απ΄ όπου ξεκίνησαν. Έπειτα από τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις είμαστε όλοι έτοιμοι για να αρχίσουμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής.
Το αίσθημα είναι κάτι που μάλλον δεν μπορεί να περιγραφεί και να δοθεί με σαφήνεια. Σίγουρα πάντως είναι χαρά…..ευτυχία…….γέλια…… και ότι άλλο επίθετο μπορεί να βάλει κανείς στο νου του. Ο καιρός στην κορυφή μας έκανε το χατίρι και ήταν ξάστερος και ηλιόλουστος. Έτσι υπήρξε σχετικά αρκετός χρόνος για τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες κορυφής. Όλη αυτή η διαδικασία πρέπει να κράτησε περίπου μισή ώρα. Δυστυχώς τα περιθώρια χρόνου στην κορυφή είναι αρκετά περιορισμένα και δεν υπήρχε λεπτό για χάσιμο. Η κατάβαση έπρεπε να αρχίσει το συντομότερο δυνατό, γιατί σε ένα βουνό ανεξαρτήτου ύψους και δυσκολίας οι καιρικές συνθήκες είναι εξαιρετικά ευμετάβλητες. Και κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι φτάνοντας στην κορυφή έχει πετύχει το μισό του στόχου του, το υπόλοιπο μισό του στόχου ολοκληρώνετε όταν όλοι οι ορειβάτες βρεθούν στην αρχή του βουνού, εκεί απ΄ όπου ξεκίνησαν. Έπειτα από τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις είμαστε όλοι έτοιμοι για να αρχίσουμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής.Mέχρι εκείνη τη στιγμή πρέπει να ομολογήσω πως τι θέμα της κατάβασης δεν με είχε απασχολήσει καθόλου αλλά όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια ήταν αρκετά επίπονο. Σε περίπου 2 ώρες βρισκόμαστε στην δευτερη κατασκήνωση στα 4200 και ξεκουραζόμαστε στις σκηνές, πίνοντας λίγο τσάι και τρώγοντας μπισκότα και ξηρούς καρπούς. Μετά από μια ώρα ξεκούραση αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας και τα αντίσκηνα έτσι να ελευθερωθεί το πλάτωμα για να μπορέσουν να καταλύσουν και οι υπόλοιπες ομάδες που θα επιχειρούσαν για την κορυφή τις επόμενες μέρες. Σε λιγότερο από δύο ώρες είχαμε φτάσει στα 3200, στην κατασκήνωση βάσης. Το πρόγραμμα έλεγε πως εδώ θα διανυκτερεύαμε και την επόμενη μέρα θα γυρίζαμε στο Dogubayazit. Μετά από μια σύντομη συζήτηση μεταξύ των μελών της ομάδας μας και αφού είδαμε ότι όλοι άντεχαν λίγο ακόμα ‘ταλαιπωρία’ αποφασίσαμε να προχωρήσουμε για τα 2500 μέτρα όπου και θα μας περίμενε το φορτηγό για να μας πάει σε κανονικό κρεβάτι στο ξενοδοχείο. Από αυτό το σημείο μέχρι να βρούμε το φορτηγάκι μου τα μέτρα μου φαίνονταν να μην θέλουν να τελειώσουν με τίποτα. Κατά τις έξι το απόγευμα όμως αρχίσαμε να βλέπουμε τους πρώτους συνορειβάτες μας να κάθονται πάνω στο φορτηγό και να απολαμβάνουν από μια φέτα καρπούζι. Μετά από δεκαπέντε ώρες η μέρα άρα και η αποστολή μας είχε τελειώσει αισίως.
Εδώ ένα σημαντικό μέρος του ταξιδιού είχε ολοκληρωθεί αλλά ακολούθησαν αρκετά ενδιαφέροντες βόλτες και εικόνες τις επόμενες μέρες.
27 Αυγούστου: Η σημερινή μέρα είχε βόλτα, με τα βανάκια, μέχρι τα σύνορα με το Ιράν. Εκεί πήγαμε για να παρατηρήσουμε έναν μεγάλο κρατήρα, με διάμετρο περί των 70 μέτρων, που δημιουργήθηκε από πτώση μετεωρίτη το 1892. Ο επόμενος προορισμός μας ήταν ένα σημείο, όπου το πρανές του βουνού φαινόταν ένας σχηματισμός που έμοιαζε αρκετά με καράβι. Στο σημείο αυτό υποστηρίζουν ότι 
σταμάτησε η κιβωτός του Νώε. Πρέπει να πω πως ήταν αρκετά εντυπωσιακό το τοπίο. Εκεί επισκεφτήκαμε και το μουσείο της κιβωτού όπως το έλεγαν. 
Το μουσείο αυτό έχει κάποιες αφίσες και κάποια δημοσιεύματα που υποτίθεται ότι αποδεικνύουν ότι εδώ σταμάτησε η κιβωτός. Τέλος πάντων μπορεί ο καθένας να πιστεύει ότι θέλει το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το μουσείο είχε ένα πολύ ωραίο μπαλκόνι ότι πρέπει για ατελείωτες ώρες καφέ χαζεύοντας το απέραντο τίποτα. Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε ένα πολύ σημαντικό μνημείο το Ishak Pasha Palace. Η πόλη του Dogubayazit έχει πολύ μεγάλη ιστορία αφού ‘ήταν πέρασμα στο δρόμο του μεταξιού. Το εκπληκτικό αυτό παλάτι είναι το μόνο μνημείο που διασώθηκε στους αιώνες μετά από σεισμούς και συγκρούσεις που διενεργήθηκαν στην περιοχή. Το παλάτι αυτό ήταν ένα παλάτι πασάδων όπως λέει και το όνομα του που διοικούσαν την περιοχή και έχει αίθουσες για το χαρέμι, μαγειρεία, βιβλιοθήκη, ειδικά δωμάτια προσευχής, καθώς και αίθουσα οθωμανικού δικαστηρίου. Ήταν πραγματικά μεγαλοπρεπές.
σταμάτησε η κιβωτός του Νώε. Πρέπει να πω πως ήταν αρκετά εντυπωσιακό το τοπίο. Εκεί επισκεφτήκαμε και το μουσείο της κιβωτού όπως το έλεγαν. 
Το μουσείο αυτό έχει κάποιες αφίσες και κάποια δημοσιεύματα που υποτίθεται ότι αποδεικνύουν ότι εδώ σταμάτησε η κιβωτός. Τέλος πάντων μπορεί ο καθένας να πιστεύει ότι θέλει το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το μουσείο είχε ένα πολύ ωραίο μπαλκόνι ότι πρέπει για ατελείωτες ώρες καφέ χαζεύοντας το απέραντο τίποτα. Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε ένα πολύ σημαντικό μνημείο το Ishak Pasha Palace. Η πόλη του Dogubayazit έχει πολύ μεγάλη ιστορία αφού ‘ήταν πέρασμα στο δρόμο του μεταξιού. Το εκπληκτικό αυτό παλάτι είναι το μόνο μνημείο που διασώθηκε στους αιώνες μετά από σεισμούς και συγκρούσεις που διενεργήθηκαν στην περιοχή. Το παλάτι αυτό ήταν ένα παλάτι πασάδων όπως λέει και το όνομα του που διοικούσαν την περιοχή και έχει αίθουσες για το χαρέμι, μαγειρεία, βιβλιοθήκη, ειδικά δωμάτια προσευχής, καθώς και αίθουσα οθωμανικού δικαστηρίου. Ήταν πραγματικά μεγαλοπρεπές.Το απόγευμα ή βόλτα συνεχίστηκε στο χωριό που προσφέρει τρομερές εικόνες για την ζωή και την καθημερινότητα των Κούρδων. 
Βέβαια καθώς το βράδυ πλησίαζε η ομάδα δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από το να γιορτάσει την επιτυχημένη ανάβαση της, σε τοπικό εστιατόριο με μπύρες, κεμπάπ και λαχμαντουμ (τα οποία ήταν πραγματικά εξαιρετικά).
Βέβαια καθώς το βράδυ πλησίαζε η ομάδα δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από το να γιορτάσει την επιτυχημένη ανάβαση της, σε τοπικό εστιατόριο με μπύρες, κεμπάπ και λαχμαντουμ (τα οποία ήταν πραγματικά εξαιρετικά).28 Αυγούστου: Με τα δυο βανάκια που κινηθήκαμε και τις προηγούμενες μέρες φτάσαμε στη πόλη Van. Η Van υπήρξε το λίκνο του πολιτισμού των Αρμενίων και πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Urartu, από τον 13ο έως τον 7ο αιώνα π.Χ, που έδωσαν τ’ όνομά τους στο Αραράτ . Σ’ αυτή τη περιοχή είχαν φιλοξενηθεί το 401 π.Χ οι Μύριοι του Ξενοφώντα.
Η λίμνη Van όπου ήταν και ο επόμενος σταθμός μας , εκτείνεται σε 3.750 τμ. και βρίσκεται σε υψόμετρο 1.650 μ πάνω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας, με αλκαλικά νερά που περιέχουν υψηλό ποσοστό ανθρακικών αλάτων. Στη συνέχεια περάσαμε με καραβάκι στο νησάκι Akdamar, 
περίπου 15 λεπτά, όπου υπήρχε το παλάτι του Αρμένη βασιλιά Gazik Ardzrouni. Από την μεγάλη κατασκευή που είχε ολοκληρωθεί το 920 μ.Χ., έχει διασωθεί μόνο ο χριστιανικός ναός που είναι αφιερωμένος στον Τίμιο Σταυρό κι άρχισε πρόσφατα να επισκευάζεται με τη συνδρομή της Unesco. 
Ο ναός αυτός, με τη χαρακτηριστική εξωτερική γλυπτή διακόσμηση των αρμενικών ναών και το αντισεισμικό κτίσιμό του με πέτρες διαφόρων μεγεθών, είναι απ’ τα ελάχιστα διασωθέντα μνημεία του πολιτισμού των Αρμενίων, που κυριάρχησαν στη περιοχή για περισσότερο από 20 αιώνες και υπέστησαν μαζικούς διωγμούς από την Οθωμανική διοίκηση το 1895 μέχρι την γενοκτονία του 1915.
περίπου 15 λεπτά, όπου υπήρχε το παλάτι του Αρμένη βασιλιά Gazik Ardzrouni. Από την μεγάλη κατασκευή που είχε ολοκληρωθεί το 920 μ.Χ., έχει διασωθεί μόνο ο χριστιανικός ναός που είναι αφιερωμένος στον Τίμιο Σταυρό κι άρχισε πρόσφατα να επισκευάζεται με τη συνδρομή της Unesco. 
Ο ναός αυτός, με τη χαρακτηριστική εξωτερική γλυπτή διακόσμηση των αρμενικών ναών και το αντισεισμικό κτίσιμό του με πέτρες διαφόρων μεγεθών, είναι απ’ τα ελάχιστα διασωθέντα μνημεία του πολιτισμού των Αρμενίων, που κυριάρχησαν στη περιοχή για περισσότερο από 20 αιώνες και υπέστησαν μαζικούς διωγμούς από την Οθωμανική διοίκηση το 1895 μέχρι την γενοκτονία του 1915.29 Αυγούστου: με εσωτερική πτήση των Τουρκικών αερογραμμών πετάξαμε προς Κωνσταντινούπολη όπου και μείναμε για τουρισμό για δυο μέρες και επίσκεψη στα εκεί αξιοθέατα. Στις 31 του Αυγούστου επιστρέψαμε προς ολοταχώς για να δούμε πόσο είχε αλλάξει η Δάφνη μας. Βέβαια κάναμε το λάθος να περάσουμε και μια βόλτα από το νοσοκομείο Αιγίου γιατί η εξάντληση ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής λόγω της τριήμερης διάρροιας με αποτέλεσμα το χοντρό Δαφνιό να περιμένει λίγο ακόμα.....Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα....
