Η Αγγελική δεν ήταν ηρωίδα και δεν φιλοδοξούσε να γίνει μάρτυρας, ή σύμβολο.
Η Αγγελική μεγάλωσε μέσα σε μία αγαπημένη οικογένεια, επένδυσε χρόνο και κόπο στη μόρφωση και τις σπουδές της, εργάζονταν ευσυνείδητα σε μία δουλειά που κέρδισε χάρη στα προσόντα της, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της από τα φοιτητικά της χρόνια και περίμενε το πρώτο της παιδί.
Η Αγγελική προσδοκούσε μία ζωή ήσυχη και τα θέλω της ήταν απλά και καθημερινά. Ανήκε στη γενιά όλων αυτών των τριαντάρηδων που, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας, είχε τη δυνατότητα να ζήσει χωρίς μεγάλες στερήσεις, να σπουδάσει, να ταξιδέψει ή να ζήσει εκτός των ορίων της χώρας, να εκτεθεί σε άλλες νοοτροπίες για να επιστρέψει σε μία πατρίδα που υπάρχουν φορές που φαίνεται να αντιστέκεται πεισματικά στην πρόοδο των ίδιων της των παιδιών.
Η Αγγελική δεν ανήκε σε κάποια παράταξη. Απείχε συνειδητά, όπως και τόσοι άλλοι της γενιάς της, από ένα σύστημα που δεν την εξέφραζε και την απογοήτευε. Και όπως τόσοι άλλοι από τη γενιά της προσπαθούσε να αλλάξει τα κακώς κείμενα γύρω της ξεκινώντας από το άμεσο περιβάλλον της, από την καθημερινότητά της. Δεν ζήτησε χάρες και δεν της χαρίστηκε τίποτα. Δεν επεδίωκε περισσότερα από όσα μπορούσε να φτάσει με τη δουλειά της και εργάζονταν σκληρά για έναν τρόπο ζωής που ήταν ανάλογος του κόπου που κατέβαλε για να τον αποκτήσει.
Η Αγελική θα μπορούσε να είναι η δική σου κόρη, αγαπημένη, φίλη. Η Αγγελική θα μπορούσε να είναι εσύ.
Σήμερα, μερικές μόνο μέρες από τη στυγνή δολοφονία της Αγγελικής, του αγέννητου παιδιού της και των δύο συναδέλφων της, εμείς, η οικογένεια και οι φίλοι της, προσπαθούμε ακόμα να δώσουμε λογική διάσταση στα γεγονότα της 5ης Μαϊου μήπως το αδιανόητο μπορέσει να χωρέσει κάπου. Αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων ψάχνοντας τις απαντήσεις στα αμέτρητα γιατί που μέρα με την μέρα πληθαίνουν.
Όλοι εμείς, αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για τα χιλιάδες μηνύματα αλληλεγγύης, συμπαράστασης και οδύνης που ως τώρα έχουμε δεχθεί από ανθρώπους που βρίσκονται σε κάθε γωνιά του κόσμου. Μας δίνει ελπίδα το ότι η δική μας τραγωδία ξύπνησε μια τέτοια μαζική και αυθεντική αντίδραση. Τα ευχαριστώ μας δεν είναι αρκετά για να ανταποδώσουν.
Όλοι εμείς διατηρούμε την ελπίδα ότι η δολοφονία της Αγγελικής, του αγέννητου παιδιού της και των δύο συνάδελφων της δεν θα ξεχαστεί.
Καταλαβαίνουμε ότι όταν η τραγωδία δεν χτυπά τη δική σου πόρτα σιγά- σιγά συμπαρασύρεται από τα προβλήματα της καθημερινότητας του καθενός και η μνήμη ξεθωριάζει. Όμως αν θέλουμε η τραγωδία αυτή να είναι η τελευταία, πρέπει να αντισταθούμε όλοι στη λήθη. Πρέπει όλοι να αναλογιστούμε και αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες, ως Έλληνες και εν τέλει ως άνθρωποι.
Η Αγελική θα μπορούσε να είναι η δική σου κόρη, αγαπημένη, φίλη. Η Αγγελική θα μπορούσε να είναι εσύ.
